Wydany właśnie u nas nowy tytuł Henninga Mankella to w rzeczywistości pozycja tylko dla wiernych fanów cyklu z Wallanderem. Za 40 złotych otrzymujemy 100-stronicowe opowiadanie, które stanowi 1/3 książki. Reszta to krótkie posłowie autora oraz alfabetyczne indeksy postaci i miejsc występujących w całym kryminalnym cyklu.

Samo opowiadanie nie wnosi nic nowego. To jakby epilog, który tworzy prosta kryminalna zagadka. I nie ona jest ważna, tylko to, że Mankell ponownie uchyla drzwi do świata Kurta Wallandera. Ponownie pozwala nam przez chwilę pobyć ze słynnym komisarzem, jego córką i współpracownikami. Znów maluje Mankell portret zmęczonego, smutnego śledczego, który marzy o domku na wsi i o psim towarzyszu. I znów autor nie udziela nam definitywnych odpowiedzi.

Opowiadanie uznaję za dosyć przyjemne, lubię narrację autora i jego bohaterów. Tyle, że „Ręka” to takie przelotne spotkanie, krótka wizyta u znajomych. Pozostała, natomiast, zawartość książki ucieszy tylko wielbicieli fabuł składających się na cykl. Życzyłbym sobie, by to opowiadanie wraz z kompendium wiedzy dodawano gratis do książkowych zakupów. 40 złotych za opowiadanie to stanowczo za dużo.

moja ocena : jako fan Wallandera, cieszę się z ponownego spotkania z komisarzem i za opowiadanie wystawiam 4/6.

Dla niezainteresowanych szerszym poznaniem cyklu, ta pozycja to zbędny wydatek. I niewart swojej ceny.

 Ponure domostwo odcięte od świata, wąska grupa podejrzanych i przebiegły morderca. Wykorzystując elementy klasycznej powieści kryminalnej Marta Guzowska stworzyła trzymającą w napięciu powieść, którą warto przeczytać. Barwna narracja pełna zagadek, fałszywych tropów i ciekawych postaci wyróżnia tę książkę spośród wielu na księgarskich półkach. Autorka nie stroni od humoru, delikatnej ironii, a nawet makabry. GŁOWA NIOBE to jeden z lepszych polskich kryminałów tego roku. 

Nieborów – stara arystokratyczna rezydencja, obecnie muzeum rzeźb antycznych – jest gospodarzem międzynarodowej konferencji naukowej. Wśród zaproszonych gości jest narrator tej książki, sławny antropolog profesor Mario Ybl. Ybl to postać skomplikowana, pełen charakterologicznych sprzeczności choleryk, który skrywa nietypową fobię. Ku radości Maria, na konferencji jest też jego znajoma, specjalistka z policyjnego laboratorium Juliana Stanzel. Co robi ona wśród zgromadzonych na konferencji akademików ?

 Sroga zima odcina Nieborów od świata. Pierwszej nocy dochodzi do makabrycznej zbrodni. Odcięta głowa ofiary zostaje przymocowana do antycznej rzeźby. Wybucha panika. Jak się okazuje, rezydencja jest pełna sekretnych korytarzy, a każdy z zaproszonych gości może być mordercą. Kolejnej nocy ginie następna osoba. Przebywająca w Nieborowie grupa ludzi zaczyna walkę o życie. Ybl i Juliana postanawiają schwytać mordercę..

Wciągający kryminał, albo jak kto woli – slasher, godny polecenia !

moja ocena 5/6 

 Na blokowisku w Rejkjawiku dochodzi do wstrząsającego odkrycia – w śniegu leży ciało zasztyletowanego ciemnoskórego chłopca. Zespół komisarza Erlendura przystępuje do śledztwa – niepokojący jest fakt, że przyrodni brat chłopca zniknął, a matka zdaje się coś ukrywać. Jak się okazuje, wielu Islandczyków demonstruje wrogość względem imigrantów. Czy to dobry trop ? A może mordercą jest jeden z sąsiadów ? A może brat zabił brata i teraz się ukrywa ?

I można by pisać o żmudnym śledztwie, o policjantach w labiryncie fałszywych tropów, sekretów i kłamstw. O analizie islandzkiego społeczeństwa, i w końcu o bezsensownej zbrodni. Dla mnie „Zimny wiatr” to przede wszystkim spotkanie ze smutnym komisarzem żyjącym wciąż w cieniu tragedii z dzieciństwa, kiedy to zaginął jego brat. Erlendur próbuje naprawić swoje relacje w dziećmi, powoli odkrywa prywatne życia swoich współpracowników. I traci w tym tomie bliską mu osobę; śmierć Marion, jego byłej przełożonej , jest jedną z najlepszych scen w tej powieści. Bo są momenty, kiedy Indridason wznosi się na wyżyny dostojnego smutku i przejmującej pustki. I w tych zdaniach jest nikły promień nadziei, i chcemy, żeby udzieliła się ona naszemu policjantowi.

moja ocena :mocna 4/6   

 

W oczekiwaniu na „Zimny wiatr” sięgnąłem po zaległy tom islandzkiej serii kryminalnej z inspektorem Erlendurem. Tym razem historia będzie dotyczyła czasów Zimnej Wojny, podwójnych agentów i tajemnic wywiadów.

Na odsłoniętym dnie jeziora pewna kobieta dokonuje makabrycznego odkrycia. Wezwana na miejsce policja natrafia na szkielet z dziurą w czaszce, do którego przymocowano nasłuchową aparaturę szpiegowską. Erlendur i jego współpracownicy rozpoczynają poszukiwania osób, które zaginęły w czasach, z których pochodzi sprzęt. Pomoc zagranicznych ambasad jest znikoma. Czy wszyscy naprawdę cierpią na niepamięć, czy też może mają sekrety do ukrycia ? Tymczasem inspektor poznaje kobietę, która wciąż czeka na ukochanego, który zniknął przed laty. Czy to jego szczątki odsłoniła woda ? 

W „Jeziorze” autor proponuje nam wycieczkę w przeszłość – wojenne i wywiadowcze tajemnice wciąż rzucają długie cienie. Ale jest to też historia zdrady i miłości. Jak zwykle powieść dobrze napisana , zapadają w pamięć sceny spotkań inspektora z Marion, jego schorowaną byłą przełożoną. Dobre dialogi, smutne zakończenie. Warto przeczytać.

ocena 4+/6 

 Współczesny Izrael. Na posterunku policji matka zgłasza zniknięcie nastoletniego syna. Samotny i smutny policjant Awi Awraham z początku bagatelizuje sprawę, ale wkrótce niepokój matki udziela się i jemu. Zespół dochodzeniowy rozpoczyna działania, trwają przesłuchania sąsiadów oraz rekonstrukcja ostatnich działań chłopca. Jeden z sąsiadów, korepetytor zaginionego /co za irytująca postać !/, za wszelką cenę próbuje stać się częścią śledztwa – najpierw wymusza spotkania z Awrim, później zaczyna nawet sabotować śledztwo. Tymczasem myśli Awriego skupione są na innych wątkach tej dziwnej sprawy. Czuje też presję czasu, bo niebawem ma polecieć w służbową podróż do Belgii.

Książka niedługa, ale dobra. Prozie Mishaniego blisko do Karin Fossum i klasyka Georgesa Simenona. Autor skupia się na ludzkich działaniach i motywacjach. Podobały mi się sceny rozmów i przesłuchań – dobrze napisane dialogi, tu każde słowo jest ważne. Psychologia postaci dogłębna, finał niezaskakujący, ale tu nie o widowiskowość chodzi. 

Autor dobrze rokuje, czekam na kolejne powieści. I zapraszam do lektury.

moja ocena 4/6